Argazkiak: Olivier Houix, Juan Zubillaga.
Hautagaia izan zen Recconaisance Concurs de Danse Contemporaine CDC Le Pacifique Grenoble (Frantzia)
Sinopsia
Privolvak esan nahi du Ilargiaren beste aldea, alegia, hemendik, Lurretik, inoiz ikusi ezin izango dugun alderdia.
Privolvak ukitu retro-futurista du.
Privolvak homogeneizatzen diren gorputz batzuekin jolasten du.
Privolva espazio mugagabe, dimentsio anitzeko eta poetiko batean kokatzen da.
Zientzia-fikzio filosofikoan oinarritzen da.
Privolvan hiru gorputz banakakoaren eta kolektiboaren artean mugitzen dira. Bat, bi edo hiru, interdependenteak eta funtzionalak, biziraupen- edo mugatze-aukera sortzen duen gorputz bakar eraginkor baten moduan. Hipotesi koreografiko bat planteatzen du, balizko etorkizun distopiko batean homogeneizatzen diren gorputz batzuekin. Homogeneizazioa toki seguru baten gisa ulertzen da, baina aldi berean, baita mugatzen duen eta identitateak diluitzen dituen toki baten gisa ere.
Fitxa artistikoa
Ideia eta Zuzendaritza: Olatz de Andrés
Sorkuntza eta Interpretazioa: Pilar Andrés, Isaak Erdoiza, Olatz de Andrés
Kanpoko laguntza: Izaskun Santamaría
Soinu-espazioa: Jose Urréjola
Argiztapena: Gabo Punzo
Jantziak: Leire Orella
Testuaren diseinu bisuala: Raquel Durán
Produkzioa: Muelle3 dantza- eta sorkuntza-espazioa
BAD’11 Jaialdiarekin (Bilbo) egindako koprodukzioa
Sorkuntza-egoitzak: L’Animal a L’esquena (Girona) eta La Fundición (Bilbo)
Iraupena: 60 minutu
Eusko Jaurlaritzako Kultura Sailak diruz lagundutako proiektua eta San Agustin Kultur Aretoak eta Etxepare Euskal Institutuak babestua.
Teaserra
Kritika
Dantza posible batzuk Olatz de Andrésen Privolva lanaren ondoren
Olatz de Andrések Privolva lanean Privolva ikaragarrizko atea ireki dio mugimenduari aukera moduan, gorputz-talde bati gorputz bakarren gisa, gorputz bakarrari gorputzen talde baten gisa, mugimenduak dituen aukeren eremuan. Dantzako gorputzaren diziplinetatik urruntzen da, dantza asmatzen du mugimenduak dituen aukeren bidez, eta mugimenduan dauden gorputzen elkartasuna berriz ere aurkitzen du, baterako eta aurkakotasuneko mugimenduak kopiatzea gertatzen ez den beste toki batzuetan. Dinamika propio eta partekatu bat sortzen du mugimenduan dauden hiru gorputzen barruan, zeinak proposamen burutua osatzen baitute, nahiz eta horren ondorioz proposamena itxita geratzen ez den.
De Andrés ildo horretan jarraitzea da dantzak hartu berri dituen bide berrietako bat jarraitzea, dantzaren eredu modernoak sortzen duen nekearen aurrean…
(Santiago Ribelles, El critiquecon, 2013ko azaroaren 4a)
Hitz galduak
Hitz galduek laguntzen dute espazioa mugatzen eta luzatzen duten keinuketak, keinuak, imintzioak eta planteamendu koreografikoak ere gal daitezen. Espazio osoa zuria da, eta argiztapenari esker, zuritasun hori nuklearra da, ohiz kanpokoa, itsugarria, baina intentzioak, energiak jasotzen, mugatzen, banatzen ditu, proiekzioak eta musika seriatuak erabiliz.
(Carlos Gil, Gara, 2012ko martxoaren 21)
Privolva
zientzia-fikziozko hurbilketa bat da –dio Olatz de Andrések–. Jean-Luc Godarden Alphaville filmean inspiratuta dago, zeina dantzaren bidez modu sotilean berrikusi eta apaldu baita, eta aldi berean, dantzak, film horren bidez, konposizio zinez dotorea sortu du.
Konposizio burutsu horrek gorputzaren eta pentsamenduaren arteko lotura organikoak ehuntzen ditu.
(Michel Vincenot, Reconnaisance’13, 2014ko otsailaren 20a)